Першыя вершы Яўгена Гучка былі змешчаны ў 1959 годзе ў слуцкай раённай газеце «За сацыялістычную Радзіму». З таго часу выйшлі з друку яго кнігі паэзіі, прозы і публіцыстыкі «Белое чудо» (1976), «Блакітныя чмялі», «Паэма дзяцінства» (абедзве 1983), «Сэрцам і думкай» (1994), «Исток пути» (1997), «Формула травы» (1997, 2002 – другое выданне), «На патрэбу душы» (2004), «Necropolis» (2009), «Ах, Родчанка!.» (2011), «Беларусь у Магдэбургскім праве» (2013), «Альгерд Абуховіч. Зачараваны беларускім словам» (2014).
Аднаго разу на пытанне аўтара гэтых радкоў, чаму ён захапіўся паэзіяй, Яўген Сяргеевіч адказаў: «Я ўспрымаю паэтычнае слова больш кандэнсаваным. Паэтычным радком, па-мойму, можна сказаць столькі і такое, для чаго ў прозе і старонкі тэксту не хопіць… Паэзія – тая ж самая мудрасць. А хіба многа людзей цягнуцца да мудрасці? Я б не сказаў. Так і паэзія: не было, няма і наўрад ці будзе ў яе масавы чытач. І я буду вельмі рады, калі мае творы знойдуць водгук у душах хоць некалькіх чалавек».
Многія вершы Яўгена Гучка, асабліва яго мініяцюры-трохрадкоўі, чытаць не так і проста, іх ніяк нельга назваць «лёгким чтивом». Чаму? А таму, што ў большасці сваёй яны ўдала спалучаюць у сабе і лірызм, і філасафічнасць, і грамадзянскасць. У поле зроку паэта трапляюць розныя аспекты жыцця, сваю цікавасць да іх ён вельмі шчыра выказвае паэтычным радком. Таму нярэдка хочацца падумаць над гэтымі радкамі, асэнсаваць прачытанае, неяк правесці праз сваё «я».
Адзін з паэтычных вобразаў у многіх творах Яўгена Гучка – вобраз яго роднага горада Слуцка. Напрыклад, у кнізе «Формула травы» Слуцку прысвечаны цыклы вершаў «Нібы Сонца, нібы Зямля» (Слуцк), «Пасярод Сусвету» (Школа; прысвечаны 9 й сярэдняй школе), «Бы босая пятка» (Дзяцінства), «Як садоўнік» (Настаўнік), «Нібы пад сонцам Слуцкая раўніна» (Сафія Слуцкая), «Сэрца на верхавіне збору» (Альгерд Абуховіч). Для ўсіх неабыякавых да гісторыі роднага краю добрым падарункам стала кніга Яўгена Гучка «Ах, Родчанка!». Яна прысвечана слуцкаму паэту і краязнаўцу Рыгору Віктаравічу Родчанку, ролю якога ў вывучэнні гісторыі нашага краю нельга пераацаніць.
Творы Яўгена Гучка былі змешчаны ў калектыўных зборніках, часопісах і газетах не толькі ў Беларусі, але і ў Расіі, Польшчы, Чэхіі, Злучаных Штатах Амерыкі. Наш зямляк даследуе пытанні беларускай гісторыі і культуры ў кантэксце сусветнага гістарычнага працэсу (напрыклад, праца «Чаму мы страцілі этнонім «Літва», ці «Да гісторыі аднаго рабства»). У яго творчым набытку – пераклады на беларускую мову твораў з рускай, польскай, крымска-татарскай, латышскай, грузінскай моў. А яшчэ Яўген Гучок – член рэдкалегіі татарскага беларускамоўнага штоквартальніка «Байрам».
Текст дарственной надписи:
Мілай Ірыне Клімовіч з пажаданнямі Дабра! Подпіс. 13 ліпеня 2007 г.