На Гомельшчыне няшмат знойдзецца паэтаў, чыя творчасць у пераважнай большасці – усхваленне родных мясцін, дзе прайшло дзяцінства, юнацтва аўтара. Родныя мясціны сняцца начамі, клічуць нас у сталым узросце. Там "раўчукі мыюць воблакі рупна", там "месяц блісне, бы турэцкі нож", там "клён пад душ нябесны чуб падставіў", там "адшумела восень, адгуляла ўволю дзеўкай-перастаркай жухлая брыдзе".

Самы першы верш Міхася Болсуна «Я жыхар калгаснае вёскі» быў надрукаваны ў газеце «Шлях перамогі» ў 1959 годзе. Паэтычныя радкі прасякнуты любоўю да родных мясцін, у іх столькі сілы і свежасці пачуццяў, што адразу зразумела: у пісьменніка маладая душа.

ЗЕМЛЯКАМ

Добры дзень, землякі!
Поціск вашай рукі
Мне на сэрца
Любоўю кладзецца.
Зноў стаю ля ракі,
Шэпчуць штось лазнякі,
Дзікі хмель на алешыне ўецца.

Смолкі клейкі лісток,
Сіні-сіні званок –
Ловіць позірк
Знаёмыя краскі.
Льецца песня жанок –
Спеваў лепшы ўрок,
Нібы матчына слова і ласка.

Шмат я зведаў дарог,
Ды вясковы парог
Кліча, цягне нібыта магнітам,
Бо забыць я не змог
Хату, рэчку і лог,
Сцежку росную
У Палам праз жыта.

Добры дзень, землякі!
Поціск вашай рукі
Шчырым словам
Маім адгукнецца.
Дзе шчэ стрэнеш такі
Вачэй цёплы блакіт,
Крылы думак і шчырае сэрца?!

Жыццёвы шлях паэта пачынаецца задоўга да яго нараджэння. Яго вытокі – у гісторыі славутага горада Чачэрска, у каранях рода, у клопаце бабулі і дзядулі, у руплівай працы землякоў. Яны ўзгадавалі неабыякавую да любых праяў жыцця душу паэта, журналіста, рэдактара.

Роднай Чачэршчыне, прыгажосці яе прыроды Міхаіл Болсун прысвяціў шмат вершаў.

Чачэрская зямля славіцца не толькі маляўнічымі краявідамі, але і знакамітымі жыхарамі, аб якіх Міхась Болсун напісаў у кнізе «Чечерский след в науке». Гэта зборнік нарысаў аб вучоных, жыццё якіх так ці інакш звязана з гэтым раёнам. Сам Міхась Болсун з’яўляецца Ганаровым грамадзянінам Чачэрскага раёну.

Міхаіл Міхайлавіч працаваў на радыё каля 20 гадоў, перыядычна выходзячы ў прамы эфір на ўвесь Савецкі Саюз, дзе асвятляў розныя надзённыя тэмы, адной з якіх стала трагедыя Чарнобыля, якой Міхась Болсун прысвяціў аўтарскую перадачу «Званы Чарнобыля» і вершы.

Шмат вершаў Міхась Болсун прысвяціў маці і яе долі, яе самаадданасці і бясконцым клопаце. Матчына любоў не знікае ў часе, яе сэрца не звяртае ўвагі на ўзрост дзіцяці.

Вершы, прысвечаныя бабулі, маці, жонцы – гэта своеасаблівы помнік любові, павагі і ўдзячнасці за шчырасць, пяшчоту, вернасць і самаахвяраванне. Жанчына для паэта – гэта ўвасабленне прыгажосці, дабрыні, спагады. Хто здолее зразумець яе, разгадаць таямніцу, той спазнае сапраўднае шчасце.

Не меньш за родную прыроду паэт шануе родную мову.

Добрае слова на роднай мове загойвае раны. У ім – мудрасць стагоддзяў і незгінальнасць народу, шум лесу і калыханка, праспяваная матчыным голасам.