Міхась Сліва (Міхаіл Мітрафанавіч Кавалеў) нарадзіўся 31 ліпеня 1950 года ў вёсцы Каменка Курганскага сельсавета Рагачоўскага раёна Гомельскай вобласці. Празаік, перакладчык, публіцыст, крытык. Член Саюза пісьменнікаў Беларусі.

Літаратурны псеўданім «Міхась Сліва» ужываеца з 1972 года.

Піша празаічныя творы: апавяданні, казкі, гумарэскі, мініяцюры, публіцыстыку, літаратурна-крытычныя артыкулы, рэцэнзіі на беларускай і рускай мовах, перакладае з украінскай і чэшскай моў.

Лаўрэат прэміі часопіса «Вожык» (1988). Узнагароджаны Ганаровымі граматамі Беларускага саюза журналістаў, Міністэрства інфармацыі Рэспублікі Беларусь.

Аўтар кніг апавяданняў i перакладаў «Прыгожыя караблi» (2000), «Усмешка Джаконды», «Дочь за отца», «Запрашаем усмiхнуцца», кніг гумару і сатыры «Ход канём» (2006), «Сустрэліся кум з кумой» (2006), «Вiртуальнае каханне» (2009), апавяданне «Перасяленне» (2008), кнігі казак для дзяцей «Кот Матрос» (2009).

Аўтар кнігі літаратурна-крытычных артыкулаў і рэцэнзій «Найвышэйшае і светлае: пісьменнікі і іх героі» (2008). Значная колькасць яго твораў друкавалася ў перыядычных выданнях Беларусі, Расіі, Украіны, Польшчы. Пастаянна публікуецца ў рэспубліканскіх СМІ.

Міхась Сліва закончыў васьмігадовую школу ў вёсцы Рыскоў Курганскага сельсавета і сярэднюю школу ў вёсцы Гарадзец Гарадзецкага сельсавета Рагачоўскага раёна.

У 1973 годзе закончыў Беларускі дзяржаўны універсітэт імя У.І. Леніна, філалагічны факультэт, па спецыяльнасці беларуская і руская мова і літаратура.

Асноўныя месцы працы: у 1973 – 1974 гадах – літсупрацоўнік Быхаўскай раённай газеты «Маяк Прыдняпроўя», у 1975 – 1985 гадах – галоўны рэдактар Беларускага навукова-даследчага інстытута жывёлагадоўлі (г. Жодзіна), з 1986 года – інструктар, затым галоўны спецыяліст аддзела арганізацыйна-кадравай работы Рагачоўскага райвыканкама, з 1999 года – рэдактар аддзела сельскага жыцця Рагачоўскай раённай газеты «Свабоднае слова», з 2009 года – намеснік галоўнага рэдактара гэтай газеты.

Пісаць прозу пачаў яшчэ ў 6-м класе, у той час выпускаў таксама рукапісныя газеты «Вясковыя навінкі» і «Заря», дзе змяшчаў і свае літаратурныя творы.

Творчую дзейнасць пачаў у 1966 годзе публікацыяй гумарыстычных мініяцюр у часопісе «Вожык».

Адначасова пасылаў допісы ў раённую газету «Камунар», абласную – «Гомельская праўда», рэспубліканскую – «Сельская газета».

Рэгулярна стаў друкаваць (у асноўным пад псеўданімам Міхась Сліва) уласныя гумарэскі і мініяцюры, апавяданні і казкі, а таксама пераклады з украінскай і чэшскай моў з 1973 года (газеты «Літаратура і мастацтва», «Чырвоная змена», «Звязда», «Мінская праўда», «Народная газета», «Белорусская нива», «Рэспубліка», часопісы «Вожык», «Сельское хозяйство Белоруссии», «Хозяин», «Гаспадыня», «Першацвет», «Вясёлка», «Планета – семья», «Вокруг смеха» (Санкт-Пецярбург), «Форум» (Масква).

У прадмове-аўтабіяграфіі да кнігі «Вiртуальнае каханне» Міхаіл Мітрафанавіч знаёміць чытачоў з гісторыяй узнікнення свайго псеўданіма. У пачатку літаратурнай дзейнасці малады гумарыст звярнуў увагу на вялікую спелую сліву ў бацькоўскім садзе. Тады яму і падумалася, што раз ёсць у літаратуры Украіны Астап Вішня, то чаму б у беларускай не з’явіцца Міхасю Сліве. Гэты псеўданім прыжыўся.

Міхась Сліва рэгулярна выступае на старонках раённай, абласной і рэспубліканскай перыёдыкі з літаратурна-крытычнымі артыкуламі, рэцэнзіямі на творы як сваіх землякоў, так і аўтараў, што жывуць у іншых рэгіёнах. У асноўным аб’ектам ягоных даследаванняў становяцца творы сучасных аўтараў, але адразу Міхась Сліва аналізуе і спадчыну вядомых літаратараў мінуўшчыны.

Літаратурна-крытычныя артыкулы і рэцэнзіі (у асноўным пад уласным прозвішчам) змяшчаліся ў газетах «Літаратура і мастацтва», «Настаўніцкая газета», часопісах «Полымя» (1993 год), «Нёман», «Беларуская думка», «Новая Немига литературная» і іншых выданнях.

Яго кнігай «Віртуальнае каханне» пачата адраджэнне некалі папулярнай «Бібліятэкі «Вожыка». За яе ў 2009 годзе аўтар ганараваны першай рэспубліканскай літаратурнай прэміей «Залаты Купідон» у намінацыі «Сатыра і гумар».

Выйшлі з друку ўласныя кнігі «Усмешка Джаконды»: зборнік гумару (Магілёў, 1999), «Прыгожыя караблі»: апавяданні, гумарэскі, пераклады (Магілёў, 2000), «Дочь за отца» (раман на рускай мове, у суаўтарстве з Я. Якаўцавым; Магілёў, 2000), «Запрашаю ўсміхнуцца»: гумар і сатыра (Магілёў, 2002), «Ход канём»: кніга гумару і сатыры (Мінск: «Кнігазбор», 2006), «Сустрэліся кум з кумой»: кніга гумару (Мінск: «Кнігазбор», 2006), «Кот матрос»: казкі (Мінск: «Кнігазбор», 2009), «Найвышэйшае і светлае»: пісьменнікі і іх героі (Мінск: «Кнігазбор», 2008), «Радасць жыцця» (2011).